A new ProZ.com translation contests interface is currently in development, and a preview contest is underway. Click here to visit the new interface »

Previous ProZ.com translation contests

English » Tagalog - 3 finalists


Sandhu, Sukhdev 343 words
Winters used to be cold in England. We, my parents especially, spent them watching the wrestling. The wrestling they watched on their black-and-white television sets on Saturday afternoons represented a brief intrusion of life and colour in their otherwise monochrome lives. Their work overalls were faded, the sofa cover—unchanged for years—was faded, their memories of the people they had been before coming to England were fading too. My parents, their whole generation, treadmilled away the best years of their lives toiling in factories for shoddy paypackets. A life of drudgery, of deformed spines, of chronic arthritis, of severed hands. They bit their lips and put up with the pain. They had no option but to. In their minds they tried to switch off—to ignore the slights of co-workers, not to bridle against the glib cackling of foremen, and, in the case of Indian women, not to fret when they were slapped about by their husbands. Put up with the pain, they told themselves, deal with the pain—the shooting pains up the arms, the corroded hip joints, the back seizures from leaning over sewing machines for too many years, the callused knuckles from handwashing clothes, the rheumy knees from scrubbing the kitchen floor with their husbands' used underpants.

When my parents sat down to watch the wrestling on Saturday afternoons, milky cardamon tea in hand, they wanted to be enter­tained, they wanted a laugh. But they also wanted the good guy, just for once, to triumph over the bad guy. They wanted the swaggering, braying bully to get his come-uppance. They prayed for the nice guy, lying there on the canvas, trapped in a double-finger interlock or clutching his kidneys in agony, not to submit. If only he could hold out just a bit longer, bear the pain, last the course. If only he did these things, chances were, wrestling being what it was, that he would triumph. It was only a qualified victory, however. You'd see the winner, exhausted, barely able to wave to the crowd. The triumph was mainly one of survival.







Entry #1 - Points: 8 - WINNER!
Dati-rati ay maginaw ang mga taglamig sa Inglatera. Ang mga panahong ito ay ginugugol namin, lalo na ng aking mga magulang, sa panonood ng wrestling. Ang wrestling na pinapanood nila noon sa kanilang 'black and white' na tv tuwing Sabado ng tanghali ay nagpapakita ng maikling pagdalaw ng buhay sa kanilang simpleng-kulay na pamumuhay. Ang kanilang mga pantrabaho ay kupas na, ang sapin ng upuan – hindi napapalitan sa loob ng maraming panahon - ay kupas na, maging ang kanilang mga alaala ng kung ano sila bago dumating sa Inglatera ay kumukupas na rin. Ginugol ng aking mga magulang, ng kanilang buong henerasyon, ang pinakamabubuting mga taon ng kanilang mga buhay sa mga pabrika para sa katiting na halaga ng sahod. Isang buhay ng kawalang-kahulugan, ng baluktot na mga gulugod, ng malubhang sakit sa kasu-kasuan, ng napinsalang mga kamay. Kinakagat nila ang kanilang mga labi at tinitiis ang sakit. Wala silang anumang iba pang magagawa kundi ang gayon. Sa kanilang isipan, sinikap nilang pansamantalang tumigil – huwag pansinin ang mga pagkakamali ng mga katrabaho, huwag rendahan ang walang-kabuluhang pagtatawanan ng mga katiwala, at, sa kaso ng mga kababaihang galing sa India, hindi masaktan o magulumihanan kapag pinagkakatuwaan o kinakawawa sila sa mga kuwentuhan ng mga asawang lalaki. Mamuhay nang may-kapaitan, sinasabi nila sa kanilang sarili, harapin ang kapaitan - ang sumisirit na kirot pataas sa mga braso, ang napinsalang mga tadyang, ang mga sakit sa likod dulot ng pagyuko sa harap ng mga makina ng pananahi sa loob ng napakaraming taon, ang mga may-kalyong daliri dahil sa paglalaba gamit ang mga kamay, ang nirarayumang mga tuhod dahil sa paglalampaso ng sahig ng kusina gamit ang napaglumaang panloob ng kanilang mga asawa.

Kapag umuupo ang aking mga magulang upang panoorin ang wrestling tuwing Sabado ng tanghali, hawak ang tasa ng malapot na tsaang cardamon , nais nilang malibang, nais nilang masiyahan. Ngunit nais din nila, kahit isang beses lang, na magwagi ang mabuting tao laban sa masama. Nais nila na ang arogante, walang sinasantong kalaban ay matuto ng kaniyang leksyon. Nananalangin sila para sa mabuting tao, na nakahiga sa gitna ng sahig, bitag ng mga kamay ng kalaban o minamasahe ang kaniyang mga bato dahil sa kirot, na huwag sumuko. Kung maaari lamang na magpatuloy siya nang kaunting panahon pa, tiisin ang kirot, tapusin ang laban. Kung ginawa lamang niya ang mga bagay na ito, malamang, tulad ng kung ano ang wrestling, siya ay magwawagi. Gayunpaman, iyon ay isa lamang uri ng tagumpay. Makikita mo ang nagwagi, pagod, halos hindi magawang kumaway sa mga nanonood. Ang tagumpay ay, sa katunayan, ang pagiging buhay.



Entry #2 - Points: 8 - WINNER!
Maginaw noon ang mga winter sa England. Pinalilipas namin ito, lalung-lalo na ng mga magulang ko, sa panonood ng wrestling. Ang wrestling na pinanonood nila sa kanilang black and white na TV tuwing Sabado ng hapon ay nagbibigay ng panandaliang sigla at kulay sa kanilang mga nakababagot na buhay. Ang kanilang mga maong na pangtrabaho ay kupas na, gayundin ang pantakip sa sofa na hindi napapalitan sa loob ng maraming taon, ang mga alaala ng kanilang mga pagkatao bago pa man sila pumunta sa England ay kumukupas na rin. Ginugol ng mga magulang ko at ng kanilang buong henerasyon ang pinakanatatanging oras ng kanilang buhay sa pagtatrabaho sa mga pabrika kapalit ng kakarampot na sweldo. Isang buhay na puno ng hirap sa pagkayod, pagkakandakuba, matinding rayuma, at sugat-sugat na mga kamay. Kagat-labi nilang tinitiis ang sakit. Wala silang magawa kundi ang magpatuloy. Sa kanilang mga isip sinubukan nilang maging manhid – na balewalain ang hindi pamamansin ng ibang trabahador, na hindi na sumimangot sa mga walang saysay na tsismisan ng mga foreman, at para sa mga babaeng Indian, sinubukan nilang hindi matakot sa mga oras na sasampalin sila ng kanilang mga asawa. Tiisin at harapin ang sakit, ito ang sinasabi nila sa kanilang mga sarili, sakit ng mga nangangalay na braso, ng mga lumulubhang kasu-kasuan ng balakang, ng mga pasumpong-sumpong na kirot ng likod dahil sa pananahi sa loob ng maraming taon, ng mga kinakalyong kamay dahil sa paglalaba, ng mga nirarayumang tuhod dulot ng pagkukuskos ng sahig sa kusina gamit ang mga lumang salawal ng kanilang mga asawa.

Kapag nakaupong nanonood ng wrestling ang aking mga magulang tuwing Sabado ng tanghali, hawak ang kanilang salabat, nais nilang maaliw, matawa. Ngunit higit pa rito, nais nilang mapatumba ng mabait na wrestler ang barumbadong kalaban. Nais nilang maparusahan ang mayabang at maangas na wrestler. Ipinagdarasal nilang hindi sumuko ang kalahok na nasa posisyong nakahandusay at imposible nang makatayo o di kaya’y tiim-bagang na namamaluktot sa sakit na natamo. Kung kaya lang niyang magtiis nang ilan pang sandali, magpigil sa sakit na dinaranas, at tapusin ang laban. Kung kaya lang niyang gawin ang mga ito sa kabila ng “dahas” na hatid ng larong wrestling, marahil ay makakamit niya ang tagumpay. Isang limitadong tagumpay na matutunghayan habang nakikita mo ang nanlulupaypay na nanalong kalahok, hindi na halos makakaway sa mga tao. Isang tagumpay na higit sa lahat ay para lamang manatiling buhay.
Thanks everyone!



Entry #3 - Points:
anonymous
Dating malamig ang mga tagginaw sa Inglatera. Kami, lalo na sa aking mga magulang ay pinapalipas nila sa panonood ng wrestling. Ang wrestling na kanilang pinapanood sa kanilang itim-at-puting set ng telebisyon tuwing Sabado ng hapon ay naglalarawan ng panandaliang pakikialam sa buhay at kulay sa halos nag-iisa-nang-kulay na buhay nila. Ang kanilang pantrabahong oberol ay kupas na, ang takip ng sopa-maraming taon na hindi napapalitan-ay kupas na, ang kanilang mga alaala sa mga taong kanilang pinuntahan bago dumating sa Inglatera ay napapawi na rin. Ang aking mga magulang, lahat ng kanilang salinlahi ay iginiling ang kanilang kabataan sa pagtatrabaho sa mga mababang magbayad na pabrika. Ang buhay ng hamak at mahirap na trabaho, ng mga nabaluktot na galugod, ng artraytis na hindi gumagaling, ng mga kamay na putol. Kinakagat nila ang kanilang mga labi at pinagtiisan ang kirot. Wala silang mapagpipilian kundi ang sumang-ayon. Sa kanilang isipan sinikap nilang limutin-huwag intindihin ang panlalait ng mga katrabaho, huwag kontrahin ang matatamis na pag-aabla ng mga katiwala. Sa kaso ng mga babaeng mula sa India, huwag maligalig kung sila ay pagsasampalin sila ng kanilang mga asawa. Pagtiisan ang kirot, sabi nila sa kanilang sarili, pag-ukulan ang sakit-ang matinding kirot sa mga braso, ang bagbag na mga kasu-kasuan ng balakang, ang mga pagsumpong ng likod dahil sa maraming taong pagkakahilig sa makinang panahi, ang kalyo ng mga buko ng mga daliri dahil sa paglalaba, ang rayumatikong mga tuhod dahil sa pagkuskus sa sahig ng kusina gamit ang mga lumang karsunsilyo ng kanilang mga asawa.

Kapag ang aking mga magulang ay umupo upang manood ng wrestling tuwing Sabado ng hapon, hawak nila ang magatas na kardamom na tsaa, nais nilang malibang, gusto nilang tumawa. Ngunit nais din nila na ang mabuting tao, kahit minsan lang, na talunin niya ang masamang tao. Nais nilang maparusahan ang hambog, umuungal na butangero. Ipinagdarasal nila ang mabait ng tao na nakahiga sa tolda, nakaratay sa dobleng-magkakawing na daliri o mahigpit na pinanghahawakan ang kanyang bato dahil sa matinding sakit, upang hindi sumuko. Kung nagpatuloy lamang siya ng kaunting sandali, pagtiisan ang sakit, tapusin ang laro. Kung ginawa lamang niya ang mga ito, ang mga pagkakataon ay gaya nga ng labanang wrestling, siya ay magtatagumpay. Gayunman, ito ay marapat lamang na pagwawagi. Makikita mo ang nagwagi, hapung-hapo, halos hindi kayang kumaway sa mga tao. Higit sa lahat ang pagwawagi ay isa sa kaligtasan.  



« return to the contest overview



Translation contests
A fun way to take a break from your normal routine and test - and hone - your skills with colleagues.