This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
English to Georgian: Blowing the Roof Off the Twenty-First Century (by Robert W. McChesney
Source text - English
12
A Sharp Left Turn for the Media
Reform Movement
THE CONTEMPORARY MEDIA REFORM movement exploded into prominence in the United States in 2003 as a response to the effort by President George W. Bush’s Federal Communications Commission (FCC) to weaken media ownership regulations. Three million people signed petitions opposing the rules changes, many of whom were fresh from the antiwar movement and were appalled by the idea that the same media conglomerates that assisted in the propaganda cam¬paign for the Iraq invasion might be able to gobble up what remained of independent media. The success of this popular uprising was enough to contribute to the federal court’s decision to toss out the FCC’s ownership scheme. It was a testament to the power of activism to thwart the plans of the powerful in seemingly hopeless conditions.
In subsequent years the U.S. media reform movement blossomed, led primarily by a group I co-founded, Free Press. On a number of major issues, from the broadcasting of “fake news” created by cor¬porate PR agencies and the protection of public and community broadcasting to the battle for an open, accessible, and uncensored Internet, Free Press led the charge in Washington, D.C. The think¬ing behind the group and the movement was to have one foot in the battles of the day as they were being fought in the capital, while the other foot was organizing in the field, with the idea of expanding popular awareness and involvement in the movement. We realized that for most people the range of media policy outcomes then coun¬tenanced in Washington seemed abstract or inconsequential. We needed to capture their imagination with bold and radical proposals. The strategy was to create an army for structural media reform, so the options expanded beyond what was then permissible in Washington, where, as FAIR’s Jeff Cohen once put it, the “range of debate extends all the way from GE to GM.”
With no small amount of irony, the media reform movement, rel¬atively speaking, enjoyed considerable success inside the Beltway in the second term of the Bush administration. The Obama campaign in 2007 and 2008 expressed interest in media reform and worked closely with members of the movement to design what was, by the standards of Washington policy debates, a progressive platform. Except for Obama’s speech against the Iraq War invasion, it was argu¬ably his communication platform that most distinguished him as a progressive in the 2008 presidential primaries. He had the blogo¬sphere all atwitter, so to speak. For the media reform movement, the gravitational pull of the Beltway was getting stronger, and it was intoxicating. The movement shifted its emphasis from the field to working in the corridors of power. Around the world, media activists looked to the United States as the place where organizing was getting stuff done. Again, there was irony: as recently as 2002, John Nichols and I had written a short book on how the United States trailed most other nations in media activism, and needed to get its act together.1
One can debate whether this was an appropriate strategic shift, but there can be no debate that the strategy failed. The Obama administration abandoned its platform almost immediately, and repudiated the movement, except for those people who carried its water. For whatever reason, it decided not to put any of its political capital in this area. A few activists argued that they had been more effective in the Bush years at winning their objectives. A deep and pervasive depression clouded the struggle, a depression that remains to this day.
In my opinion, the media reform movement needs to abandon its recent history and turn in a new direction altogether. On the one hand, it needs to return to its roots and the core principles on which the movement was founded. On the other hand, the movement needs to recognize that the world has changed dramatically in the past decade. Specifically, capitalism is in the midst of a prolonged crisis, with no end in sight. This changes the political playing field and opens up new requirements and opportunities for democratic reformers. In what follows I elaborate on these points and offer three policy proposals that might provide vision and direction for the media reform movement. These are radical ideas, far outside the existing range of debate inside political circles or even the academy. Unless ideas along the lines of what follow get “mainstreamed,” it will be not just the media reform movement but the political left more broadly that will be guaranteed irrelevance and failure.
The Context for Radical Media Reform
The major premises of the media reform movement remain unchanged: communication systems develop largely as a result of policies, since there is no such thing as a natural “default” course of development. From the development of copyright and postal sub¬sidies for newspapers at the dawn of the Republic to the licensing of telephone, broadcasting, and cable TV monopolies, the state has been in the middle of the creation of the media.2 For example, the Internet’s shift from an anti-commercial, egalitarian institution in the early 1990s to a “whoever makes the most money by any means necessary wins” undertaking was not foreordained by the gods. It was the province of politics.3
In a capitalist society, including one with formally democratic practices, the policy debates will be weighted, at times heavily, toward commercial interests, especially in a matter like communi-cation, where there is tremendous profitability as well as political power attached to dominance. But the debates persist nonetheless, and organized popular forces have won media policy victories. In Europe, for example, the same political left that made labor unions, single-payer health insurance, and subsidized higher education possi¬ble was the decisive force that established well-funded nonprofit and noncommercial broadcasting systems. U.S. history is riddled with examples of the rich getting their way with communication policy debates, but there have also been victories for popular forces. From free postage for the delivery of small weekly newspapers in the 1840s (which included most abolitionist publications) to the creation of community radio stations in the 1970s, organized people have on occasion defeated organized money.
One thing that has changed over the past forty years is that it has become more difficult for popular forces to influence policy. The cor¬ruption of the media policymaking process was one of the founding concerns for Free Press, and if it is possible, the process has grown even more corrupt in the past decade. The U.S. political system has become what John Nichols and I characterize as a Dollarocracy.4 The vast majority of the population has no influence over core policies, regulations, taxation, or the budget, which are the province of large corporations and the very wealthy who dominate U.S. governance.5 Systemic corruption is the order of the day. The election system has been rendered largely ineffective as a means for citizens to engage in self-government. As former president Jimmy Carter said in 2013, the United States is no longer a “functioning democracy,” even by the weak standards of its own history.6 This means that the chances of winning media policy battles of any great consequence inside the Beltway with the existing array of forces are all but nonexistent.
A second change from 2003 concerns the Internet. Many people knew then that it would just be a matter of time until the Internet overwhelmed and subsumed not only “old media” but much of social life; nobody, myself included, really knew exactly how that would occur. Well, we now have a pretty good idea. The Internet has become a, if not the, dominant force in modern capitalism. Not only that, but the benefits of the Internet economy accrue to a very small number of gigantic firms that all enjoy what economists tradition¬ally characterize as monopoly status. Three of the four most valuable publicly traded corporations in the United States are Internet-related firms, and fourteen of the thirty-two most valuable firms are primar¬ily Internet firms. Several more of the thirty-two largest firms have significant digital operations.7 By contrast, only three of the “too big to fail” banks—which Senator Richard Durbin, in reference to Congress, conceded “frankly own the place”—rank among the thirty-two most valuable firms in the economy.8 What that means is that these Internet giants control the outcomes of all policy debates that affect them, which increasingly covers most issues of fundamental importance, like taxation, regulation, privacy, labor and consumer rights, and trade.
The third great change from 2003 is that U.S. capitalism is in the midst of what Paul Krugman refers to as another Great Depression. Unemployment remains very high, corporations are sitting on some $1.7 trillion they are not investing in new plants and equipment, and downward pressures on wages are extreme, particularly for the young and the working class.9 This is part of a long-term problem of stagna¬tion for monopoly-finance capitalism, as John Bellamy Foster and I wrote about in The Endless Crisis.10 Stagnation, combined with politi¬cal corruption, means that poverty rates have returned to levels not seen for nearly a century in the United States, and inequality is trend¬ing toward that found in Malaysia or the Philippines.11 Nothing in the range of current debates on economic policy proposes anything that will change this dynamic. For the bulk of the population, the future is grim.
The political-economic situation in the United States is therefore unstable and ultimately untenable. When one factors in the environ¬mental crisis, this becomes an even more calamitous and desperate period.12 What is striking is that all the paeans to the genius of the market, which remain commonplace in policy or academic debates on communication from the respectable left to the right, now increasingly smell like month-old fish left out on a table. Though the news has yet to hit the corrupt elites in Washington, academia, or the mainstream news media, it is increasingly understood by a beleaguered citizenry.
It is also understood by Pope Francis, who delivered a condem¬nation of capitalism, and capitalist media, in November 2013 that was unsparing and radical: “Today everything comes under the laws of competition and the survival of the fittest, where the powerful feed upon the powerless. As a consequence, masses of people find themselves excluded and marginalized: without work, without pos¬sibilities, without any means of escape.” He continued:
While the earnings of a minority are growing exponentially, so too is the gap separating the majority from the prosperity enjoyed by those happy few. This imbalance is the result of ideologies which defend the absolute autonomy of the marketplace and financial speculation. . . A new tyranny is thus born. . . . The thirst for power and pos¬sessions knows no limits. In this system, which tends to devour everything which stands in the way of increased profits, whatever is fragile, like the environment, is defenseless before the interests of a deified market, which become the only rule.
“No one else,” the journalist Robert Scheer wrote, “has put it as powerfully and succinctly.”13
What is taking place is little short of a sea change. As John Nichols notes, “Thirty-nine percent of Americans surveyed for a November 2012 Gallup poll said they had a positive image of social-ism. In a 2011 Pew survey, 49 percent of Americans under 30 said they felt positive about socialism, while just 46 percent felt positive about capitalism. Among African Americans, 55 percent had a posi¬tive reaction to socialism, versus 41 percent to capitalism. Among Latinos, it was 44 percent for socialism, 32 percent for capitalism.” This is especially notable since few Americans have ever heard any¬thing positive about socialism; it would be like a survey in the Soviet Union in 1955 asking people to compare the merits of capitalism versus communism. What Americans do know today from firsthand experience is that really existing capitalism, to employ the vernacular, sucks. In 2013 the “socialist alternative” candidate Kshama Sawant won a citywide election for the Seattle City Council over a liberal Democrat opponent in a two-person race. A decade ago, a radical like Sawant—who called for the use of eminent domain to allow workers to assume control of abandoned factories—would have been unlikely to nudge 1 or 2 percent of the vote.
In this political-economic environment, it is imperative that activists of all stripes speak boldly and truthfully about the prob¬lems of our times and the need for radical change. If activists assume that radical change is impossible and deem it unmentionable—not because it is wrong, but because the entrenched forces are so powerful that to challenge them might undermine short-term legitimacy—by our very actions we increase the likelihood that it will be impossible. In view of the centrality of communication to the political economy, media reform activists have to pull their heads out of the Beltway and start talking to the people who voted Sawant onto the Seattle City Council and elected Bill de Blasio the mayor of New York City.
We need to capture the imaginations of people such that they believe politics can lead to radical improvements in their lives, and the lives of those they know and love. Then we can build an army that will be able to shake the foundations of this rotting system.
Translation - Georgian 12
მედიის რეფორმირების მოძრაობის მკვეთრი გადახრა მარცხნივ
შეერთებული შტატების მედიარეფორმის მოძრაობის გააქტიურება 2003 წელს მოჰყვა პრეზიდენტ ჯორჯ უ. ბუშის მცდელობას, ფედერალური საკომუნიკაციო კომისია მედიის საკუთრების შესახებ რეგულაციების შერბილებაზე დაეყოლიებინა. წესების ცვლილების საწინააღმდეგო პეტიციებს სამმა მილიონმა ადამიანმა მოაწერა ხელი და მათ შორის, ომის საწინააღმდეგო მოძრაობის მრავალი მონაწილე იყო, რომელიც აღშფოთდა იმით, რომ ახალი რეგულაციის პირობებში, ერაყში შეჭრის კამპანიის პროპაგანდის მონაწილე მედიაკონგლომერატები დამოუკიდებელი მედიის ნარჩენების `ჩაყლაპვას~ შეძლებდნენ. ამ მასობრივი პროტესტის წარმატებად შეიძლება ჩაითვალოს ფედერალური სასამართლოს გადაწყვეტილება, უარი ეთქვა Fჩჩ-ის საკუთრების გეგმაზე. ამ ფაქტმა ნათელყო, თუ რამდენად ქმედითი შეიძლება იყოს მასების აქტიურობა თუნდაც უიმედო სიტუაციაში, ძლიერთა ამა ქვეყნისათა გეგმების ჩაშლის მხრივ.
შემდგომ წლებში, შეერთებული შტატების მედიის რეფორმირების მოძრაობა, რომელსაც ძირითადად, ჩემი თანამონაწილეობით დაფუძნებული ორგანიზაცია _ „თავისუფალი პრესა“ ხელმძღვანელობდა, გაფურჩქვნას განიცდიდა. არაერთ უმნიშვნელოვანეს საკითხთან დაკავშირებით, როგორებიც იყო _ კორპორაციული პიარ-სააგენტოების მიერ შექმნილი „ყალბი ახალი ამბების“ მხილება, ხელმისაწვდომი და უცენზურო ინტერნეტისთვის საზოგადოებრივ და ადგილობრივ (სათემო) მაუწყებელთა ბრძოლაში მონაწილეობა _ ორგანიზაცია „თავისუფალი პრესა“ ვაშინგტონში (კოლუმბიის ოლქი), მოძრაობის სათავეში იდგა. ჯგუფისა და მთელი მოძრაობის მესვეურთა აზრით, თუ ცალი ფეხი დედაქალაქში უნდა გვქონოდა, რაკი იქ მიმდინარეობდა ბრძოლა საჭირბოროტო საკითხზე, მეორეს ადგილებზე უნდა მიეღწია, რათა მოძრაობაში ჩართვისა და მისი მიზნების თაობაზე ხალხის ინფორმირებისთვის საორგანიზაციო სამუშაო გაგვეწია. ჩვენთვის ნათელი გახდა, რომ მედიაპოლიტიკის შედეგები, რომლებიც ვაშინგტონში განისაზღვრებოდა, ადამიანთა უმრავლესობისთვის ერთობ შორეული და არცთუ ისე მნიშვნელოვანი იყო. ჩვენ მათ წარმოსახვაზე ძლიერი და რადიკალური წინადადებებით გავლენის მოხდენა გვმართებდა. სტრატეგიული ამოცანა მდგომარეობდა სტრუქტურული მედიარეფორმისთვის მებრძოლი მთელი არმიის შექმნაში, რათა გაცილებით თავისუფალი არჩევანი გვქონოდა, ვიდრე ეს შესაძლებელი იყო ვაშინგტონში, სადაც, მედიის არასამთავრობო ორგანიზაციის _ Fაირნესს & Aცცურაცყ Iნ ღეპორტინგ (FAIღ) დამფუძნებელ ჯეფ კოენის თქმის არ იყოს, „სადისკუსიო ველი `ჯენერალ ელექტრიკსა~ (GE) და ჯენერალ მოტორსს~ შორის (GM) ფარგლებში მერყეობს“.
რაოდენ ირონიულადაც უნდა ჟღერდეს, მედიის რეფორმირების მოძრაობამ ბუშის ადმინისტრაციის მეორე ვადის დროს, გარკვეულ წარმატებას მიაღწია ფედერალური მთავრობის მაღალჩინოსანთა წრეებში. 2007 და 2008 წლების ობამას კამპანიის მესვეურები მედიარეფორმის მოძრაობით დაინტერესებას გამოხატავდნენ და, ვაშინგტონის პოლიტიკური დებატების ფარგლებში მიღებული სტანდარტებით, მოძრაობის წარმომადგენლებთან მჭიდრო კავშირში, პროგრესული პლატფორმის შედგენაზეც მუშაობდნენ. ერაყში ინტერვენციის წინააღმდეგ ობამას გამოსვლის გარდა, შესაძლოა, სწორედ კომუნიკაციის პლატფორმამ მოუხვეჭა 2008 წლის საპრეზიდენტო პრაიმერიზში ყველაზე პროგრესული კანდიდატის სახელი. ის ძლიერ გაიტაცა ბლოგოსფეროს თემამ. მედიის რეფორმის მოძრაობის მონაწილენი ამ ყველაფერში მაღალჩინოსანთა მხრიდან პრობლემით გატაცებას ხედავდნენ და ეს მომაჯადოებლად მოქმედებდა. მოძრაობამ ადგილებიდან სახელისუფლებო დერეფნებში აქტივობის გადატანა სცადა. მსოფლიოს სხვა კუთხეების მედიააქტივისტები შეერთებულ შტატებს შესცქეროდნენ, როგორც ქვეყანას, სადაც საორგანიზაციო საქმე შესრულებული იყო. და კვლავ ბედის ირონია: სულ ცოტა ხნის წინ, 2002 წელს, ჯონ ნიკოლსმა და მე გამოვეცით პატარა წიგნი, სადაც შეერთებული შტატები, მედიააქტივობის თვალსაზრისით, ბევრ სხვა ქვეყანაზე მეტად ჩამორჩენილად გამოვაცხადეთ.
შეიძლება საკამათო იყოს, სტრატეგიულად რამდენად სწორი ნაბიჯი გადაიდგა, მაგრამ ის კი უდავოა, რომ სტრატეგია ჩავარდა. ობამას ადმინისტრაციამ თითქმის დაუყოვნებლივ უარი თქვა თავის პლატფორმაზე, ხოლო მოძრაობა ჩამოიშორა, გარდა ცალკეული ადამიანებისა, რომლებიც მოკრძალებულ ფუნქციას ასრულებდნენ. რა მიზნითაც უნდა მოქცეულიყო ასე, ფაქტია, რომ მან თავისი პოლიტიკური კაპიტალის ამ სფეროში ჩადება არ ისურვა. რამდენიმე აქტივისტი ირწმუნებოდა, რომ დასახული ამოცანების გადაჭრას უფრო დიდი წარმატებით ბუშის მმართველობის წლებში ახერხებდა. ბრძოლა ღრმა და ყოვლისმომცველ დეპრესიაში ჩაიძირა და ეს დეპრესია დღევანდლამდე არ დაძლეულა.
ჩემი აზრით, მედიის რეფორმის მოძრაობა თავისი უახლესი ისტორიისგან უნდა გათავისუფლდეს და მთლიანად ახალი მიმართულება აირჩიოს. ერთი მხრივ, საკუთარ ფესვებსა და მოძრაობის შექმნისას ჩამოყალიბებულ, ძირეულ პრინციპებს უნდა მიუბრუნდეს; მეორე მხრივ, უნდა გაიაზროს, რომ ბოლო ათწლეულის განმავლობაში მსოფლიო საფუძვლიანად შეიცვალა. კონკრეტულად, კაპიტალიზმი ხანგრძლივი კრიზისის შუაგულში იმყოფება და ამას ბოლო არ უჩანს. ეს პოლიტიკურ სათამაშო მოედანს ცვლის და დემოკრატიულ რეფორმატორებს ახალ მოთხოვნებსა და შესაძლებლობებს ანიჭებს. ვეცდები ავხსნა, თუ რა მოყვება ამას, და შემოგთავაზებთ სამ პოლიტიკურ წინადადებას, რომლებსაც მედიის რეფორმის მოძრაობისთვის ხედვისა და მიმართულების მიცემა შეუძლია. ეს საკმაოდ რადიკალური იდეებია, რომლებიც საკმაოდ სცილდება პოლიტიკურ და, წარმოიდგინეთ, მეცნიერულ წრეებში მიმდინარე დისკუსიებსაც. სანამ მომავლის თაობაზე არსებული იდეები, მეინსტრიმში არ შეაღწევს, ეს არა მხოლოდ მედიის რეფორმირების მოძრაობა, არამედ უფრო მეტად, ფართო პოლიტიკური მემარცხენე მოძრაობა იქნება, რომელიც უეჭველად, შეუსაბამო და უსარგებლო აღმოჩნდება.
რადიკალური მედიარეფორმის კონტექსტი
მედიის რეფორმირების მოძრაობის მთავარი მიზნები უცვლელი რჩება: საკომუნიკაციო სისტემები, ძირითადად, შესაბამისი პოლიტიკის გატარების შედეგად ვითარდება, რადგან ისეთი რამ, როგორიცაა განვითარების „ნაგულისხმევი“ (დეფაულტ) კურსი, არ არსებობს. საავტორო უფლებებისა და რესპუბლიკის გარიჟრაჟის დროინდელი გაზეთების ლიცენზირებითა და საფოსტო სუბსიდიებით დაწყებული, _ ტელეფონების, მაუწყებლობისა და საკაბელო სატელევიზიო არხების მონოპოლიების ლიცენზირებით დამთავრებული, სახელმწიფო ყოველთვის მედიის შექმნის შუაგულში იდგა. მაგალითად, 1990-იანი წლების დასაწყისში ინტერნეტის გადასვლა ანტიკომერციული, თანასწოუფლებიანობაზე დამყარებული ინსტიტუციიდან კომერციულ პრინციპზე _ „ვინც ყველაზე მეტ ფულს იხვეჭს, ნებისმიერ შემთხვევაში მოგებული რჩება“, _ ღმერთის მიერ ნაკურთხი როდი იყო; ამის ძირი პოლიტიკის სფეროშია.
კაპიტალისტურ საზოგადოებაში, მათ შორის იქ, სადაც ფორმალურად დემოკრატიული პრაქტიკა არსებობს, პოლიტიკური დისკუსიების ობიექტად უმეტესწილად, დროდადრო კი მეტისმეტად აქცენტირებულად, კომერციული ინტერესების პრობლემა გვევლინება, განსაკუთრებით, როცა საქმე ეხება კომუნიკაციების სფეროს, სადაც ერთდროულად, პოლიტიკურ ძალაუფლებასა და დომინირებასთანაც გვაქვს საქმე და უდიდეს მოგებებთანაც. მაგრამ დისკუსიები მაინც მიმდინარეობს და ორგანიზებულ სახალხო ძალებს მედიაპოლიტიკის დარგში გამარჯვებებიც მოუპოვებია. მაგალითად, ევროპაში იმავე მემარცხენე პოლიტიკურმა ძალებმა, რომლებმაც პროფკავშირების, ჯანმრთელობის დაზღვევის ერთიანი წყაროსა და სუბსიდირებული უმაღლესი განათლების მიღწევა შეძლო, კარგად დაფინანსებული, არამომგებიანი და არაკომერციული სამაუწყებლო სისტემების ჩამოყალიბებაშიც გადამწყვეტი როლი ითამაშა. შეერთებული შტატების ისტორია სავსეა იმის მაგალითებით, თუ როგორ ახერხებდნენ შეძლებულები კომუნიკაციის საკითხებზე დისკუსიისას საკუთარი ინტერესების გატანას, მაგრამ სახალხო ძალების გამარჯვებათა მომსწრენიც გავმხდარვართ. 1840-იან წლებში მცირე ყოველკვირეული გაზეთების გასავრცელებლად გათვალისწინებული საფოსტო გადასახადის გაუქმებით (რაც მონობისგან შავკანიანთა გათავისუფლების საკითხისადმი მიძღვნილ უმეტეს გამოცემებსაც მოიცავდა) დაწყებული, 1970-იან წლებში ადგილობრივი რადიოსადგურების გახსნით დამთავრებული, არაერთი მაგალითი არსებობს, როდესაც ორგანიზებულმა ხალხმა ორგანიზებული ფული დაამარცხა.
ერთი რამ, რაც ბოლო ორმოცი წლის განმავლობაში შეიცვალა, ის გახლავთ, რომ სახალხო ძალებს პოლიტიკაზე ზეგავლენის მოხდენა მეტად უჭირთ. მედიაპოლიტიკის პროცესის გახრწნა „თავისუფალი პრესის“ ერთ-ერთი უმთავრესი სამიზნეა და შეგვიძლია ვთქვათ, რომ გასულ ათწლეულში ის კიდევ უფრო გაიხრწნა. შეერთებული შტატების პოლიტიკური სისტემა გადაიქცა იმად, რასაც ჯონ ნიკოლსმა და მე `დოლაროკრატია~ ვუწოდეთ. მოსახლეობის უდიდესი უმრავლესობა ვერანაირ გავლენას ვერ ახდენს პოლიტიკის განსაზღვრაზე, რეგულაციებზე, გადასახადებსა თუ ბიუჯეტზე, რაც უდიდესი კორპორაციებისა და აშშ-ის მმართველ წრეებზე გაბატონებული, უმდიდრესი ადამიანების საასპარეზოს წარმოადგენს. დღის წესრიგშია სისტემური კორუფცია. საარჩევნო სისტემა, როგორც მოქალაქეთა თვითმმართველობაში ჩაბმის საშუალება, დიდწილად არაეფექტიანი გახდა. როგორც ყოფილმა პრეზიდენტმა, ჯიმი კარტერმა 2013 წელს აღნიშნა, შეერთბული შტატები, საკუთარი ისტორიის სუსტი სტანდარტებითაც კი, აღარ არის „მოქმედი დემოკრატია“. ეს ნიშნავს, რომ `შემოვლითი გზის~ ფარგლებში (ინსიდე ტჰე Bელტწაყ _ შემოვლითი გზა ვაშინგტონის გარშემო; გადატანითი მნიშვნელობით _ ფედერალური მთავრობის მეტსახელი. _ მთარგმ.) მედიაპოლიტიკისთვის ბრძოლაში რაიმე დონის წარმატების მიღწევა არსებული ძალებით _ ნულის ტოლია.
მორიგი ცვლილება, რომელიც 2003 წელს მოხდა, ინტერნეტს ეხება. მრავალი ადამიანი მაშინ აცნობიერებდა, რომ დროთა განმავლობაში, ინტერნეტი არა მხოლოდ „ძველ მედიას“, არამედ სოციალური ცხოვრების უმეტეს ნაწილს „დაიპყრობდა“; თუმცა, ჩემი ჩათვლით, არავინ იცოდა, რეალურად ეს როგორ მოხდებოდა. ახლა გაცილებით ნათელი წარმოდგენა გვაქვს. ინტერნეტი თანამედროვე კაპიტალიზმის ერთ-ერთ უმთავრეს ძალად იქცა. საქმე მხოლოდ ის როდია, რომ ინტერნეტის ეკონომიკიდან მიღებული სარგებელი სულ რამდენიმე გიგანტური ფირმის წილად მოდის, რისი წყალობითაც, ისინი, ეკონომისტების ტრადიციული შეფასებით, მონოპოლისტების სტატუსით სარგებლობენ. შეერთებულ შტატებში საჯაროდ მოვაჭრე ოთხი ყველაზე ძვირად ღირებული კორპორაციიდან სამი, ინტერნეტთანაა დაკავშირებული, ხოლო ოცდათორმეტი ყველაზე ძვირად ღირებული ფირმიდან თოთხმეტი, უმეტესად, ინტერნეტფირმაა; ამ ოცდათორმეტი უმძლავრესი ფირმიდან კიდევ რამდენიმეს ოპერაციების უდიდესი ნაწილი ციფრულზე მოდის. შედარებისთვის ვიტყვი, რომ ამერიკული ეკონომიკის ოცდათორმეტ უმძლავრეს ფირმას შორის მხოლოდ სამი ბანკია, რომელზეც ითქმის, _ `მეტისმეტად დიდია, რომ ჩაიძიროს~, _ რადგან, სენატორ დურბინს თუ დავესესხებით, კონგრესთან კავშირების გათვალისწინებით, „აშკარად მყარად იკავებს კუთვნილ ადგილს~. ეს იმას ნიშნავს, რომ ინტერნეტის გიგანტები აკონტროლებენ ყველა პოლიტიკური დისკუსიის შედეგს, რომელიც დაკავშირებულია ისეთი ფუნდამენტური მნიშვნელობის სფეროების მართვასთან, როგორებიცაა: გადასახადები, რეგულაციები, ადამიანთა ცხოვრება, დასაქმება, მომხმარებელთა უფლებები და ვაჭრობა.
2003 წლიდან მომხდარი მესამე დიდი ცვლილება ის გახლავთ, რომ შეერთებული შტატების კაპიტალიზმი, პოლ კრუგმანის სიტყვებით რომ ვთქვათ, ახალი „დიდი დეპრესიის“ შუაგულში იმყოფება. უმუშევრობა ძალიან მაღალ დონეს ინარჩუნებს, კორპორაციები დაახლოებით 1.7 ტრილიონ დოლარს ჩასჭიდებიან და ახალ ქარხნებსა და მანქანა-დანადგარებში ინვესტიციებს არ დებენ, ტენდენცია შრომის ანაზღაურების შემცირებისკენ განსაკუთრებით, ახალგაზრდებისა და მუშათა კლასის მიმართ იჩენს თავს. ეს ყოველივე მონოპოლიურ-ფინანსური კაპიტალიზმის სტაგნაციის გრძელვადიანი პრობლემის ნაწილია, რის შესახებაც ჯონ ბელამი ფოსტერი და მე ნაშრომში _ „დაუსრულებელი კრიზისი“ (თჰე Eნდლესს ჩრისის) ვწერდით. სტაგნაცია, პოლიტიკურ კორუფციასთან ერთად, იმას ნიშნავს, რომ სიღარიბის დონე შეერთებულ შტატებში დაახლოებით ერთი საუკუნის წინანდელს დაუბრუნდა, ხოლო უთანასწორობა მალაიზიისა და ფილიპინების მაჩვენებლებს უახლოვდება. ეკონომიკურ პოლიტიკაზე მიმდინარე სჯა-ბაასის დროს ისეთი არაფერი გამოთქმულა, რამაც ამ დინამიკის შეცვლას შეიძლება შეუწყოს ხელი. მოსახლეობის ძირითადი ნაწილისთვის მომავალი ერთობ ბუნდოვანია.
ამგვარად, პოლიტიკურ-ეკონომიკური სიტუაცია შეერთებულ შტატებში არასტაბილური და, საბოლოო ჯამში, გაუსაძლისია. გარემოს კრიზისის დამატებით, სურათი ბევრად უფრო მძიმე და უიმედო ჩანს. საოცარი ის არის, რომ ბაზრის ყველა მეხოტბე, რომელიც, მემარცხენეებიდან მემარჯვენეებამდე, კომუნიკაციის საკითხებზე, პოლიტიკურ თუ აკადემიურ დისკუსიებში ჩვეულ პოზიციას არ ღალატობს, უფრო და უფრო მეტად, სუფრაზე მთელი თვით დატოვებული თევზით აშმორებული აირების მფრქვეველს ემსგავსება. ნაცვლად იმისა, რომ შექმნილმა ვითარებამ ვაშინგტონის კორუმპირებული ელიტა, აკადემიური წრეები და მეინსტრიმის საინფორმაციო მედია დააფიქროს, მის არსს სულ უფრო უკეთ, „ალყაშემორტყმული“ მოქალაქეები სწვდებიან.
ეს აგრეთვე კარგად ესმის კაპიტალიზმისა და კაპიტალისტური მედიის უმოწყალო და რადიკალური გაკიცხვით 2013 წლის ნოემბერში გამოსულ რომის პაპს, ფრანცისკს: „დღეს ყველაფერი კონკურენციისა და არსებულ პირობებთან ყველაზე უკეთ მორგებულის გადარჩენის კანონებს ემორჩილება, სადაც ძლიერები სუსტებს ყლაპავენ. ამის შედეგად, ადამიანთა მასა, გარიყული და უარყოფილია: არ აქვს სამსახური, საკუთარი თავის გამოჩენის შესაძლებლობა, გადარჩენის შანსი~. შემდეგ ის განაგრძობს:
როდესაც უმცირესობის სარგებელი გეომეტრიული პროგრესიით იზრდება, უფსკრულიც უმრავლესობასა და კეთილდღეობაში ჩაფლულ ბედნიერ უმცირესობას შორის ასევე განუზომლად ფართოვდება. ეს დისბალანსი ბაზრისა და ფინანსური სპეკულაციის აბსოლუტური ავტონომიურობის დამცველი იდეოლოგიების შედეგი გახლავთ.
...ამგვარად, დაიბადა ახალი ტირანია... ძალაუფლებისა და მომხვეჭელობის წყურვილს საზღვარი არ აქვს. ამ სისტემაში, რომელიც ცდილობს გადაყლაპოს მზარდი მოგების გზაზე შემხვედრი ყველა დაბრკოლება და რომელიც ისეთი მყიფეა, როგორიც, მაგალითად, გარემო, _ გაფეტიშებული ბაზრის ინტერესები ერთადერთ წესად იქცა.
„სხვას არავის, _ წერდა ჟურნალისტი რობერტ შიერი, _ ასე ძლიერად და ლაკონურად არსებული ვითარება არ გამოუხატავს~.
შეიძლება ითქვას, რომ გარკვეული ძვრები შეინიშნება. როგორც ჯონ ნიკოლსი აღნიშნავს, „2012 წლის ნოემბერში ჩატარებული `გელაპის~ გამოკითხვის მიხედვით, ამერიკელთა ოცდაცხრამეტმა პროცენტმა აღნიშნა, რომ სოციალიზმის მიმართ დადებითადაა განწყობილი. 2011 წელს `პიუს~ გამოკითხვით, 30 წლამდე ამერიკელთა 49 პროცენტი ამბობდა, რომ სოციალიზმის მიმართ დადებითი დამოკიდებულება ჰქონდა, ხოლო სულ რაღაც 46 პროცენტს ასეთი დამოკიდებულება კაპიტალიზმის მიმართ ჰქონდა. აფროამერიკელთა შორის, სოციალიზმის მიმართ დადებითად 55 პროცენტი იყო განწყობილი, ხოლო კაპიტალიზმის მიმართ _ 41 პროცენტი. ლათინურამერიკელთა შორის 44 პროცენტი სოციალიზმის, ხოლო 32 პროცენტი კაპიტალიზმის მომხრე იყო~. ეს განსაკუთრებით ნიშანდობლივი იმიტომაა, რომ ძალზე მცირეა ამერიკელთა რიცხვი, რომლებსაც ოდესმე რაიმე დადებითი გაუგონიათ სოციალიზმის შესახებ; ანალოგიურ სურათს მივიღებდით საბჭოთა კავშირში, მსგავსი გამოკითხვა კაპიტალიზმისა და სოციალიზმის სიკეთის შესადარებლად 1955 წელს რომ ჩაეტარებინათ. დღეს ამერიკელებმა საკუთარი გამოცდილებით იციან, რომ რეალურად, კაპიტალიზმი, უბრალოდ რომ ვთქვათ, ჩაფლავდა. 2013 წელს სიეტლის საქალაქო ასამბლეის არჩევნებში „სოციალისტური ალტერნატივის“ კანდიდატმა, კშამა სავანტმა ლიბერალი დემოკრატი ოპონენტი ორი კანდიდატის ხმების უპირატესობით დაჯაბნა. ათი წლის წინ, სავანტისნაირი რადიკალი _ რომელიც მიტოვებული საწარმოების მუშებისთვის გადაცემის მიზნით მთავრობის მიერ კერძო საკუთრების იძულებით გამოსყიდვას მოითხოვდა _ ხმების 1 ან 2 პროცენტსაც კი ვერ დააგროვებდა.
მოცემულ პოლიტიკურ და ეკონომიკურ გარემოში, ყველა მიმართულების აქტივისტებს მართებთ, მკაფიოდ და რეალურად ილაპარაკონ ჩვენი დროის პრობლემებსა და რადიკალური ცვლილებების აუცილებლობაზე. თუ აქტივისტები დაუშვებენ აზრს, რომ რადიკალური ცვლილება შეუძლებელია და ამას აკრძალულ თემად ჩათვლიან _ არა იმიტომ, რომ ის მართებული არ არის, არამედ იმიტომ, რომ მოწინააღმდეგე იმდენად ძლიერია, რომ მასთან შეჭიდება მხოლოდ ხანმოკლე ლეგიტიმურობას შეარყევს, _ მაშინ ჩვენი მოქმედება სწორედაც შეუწყობს ხელს რწმენას, რომ ეს მართლაც შეუძლებელია. იქიდან გამომდინარე, რომ პოლიტიკური ეკონომიკისთვის კომუნიკაციების საკითხს უპირველესი მნიშვნელობა აქვს, მედიის რეფორმირების აქტივისტებს მართებთ, გამოვიდნენ `შემოვლითი გზის~ წრიდან და იმ ადამიანებს მიმართონ, ვინც სიეტლის საქალაქო ასამბლეაში სავანტს მისცა ხმა და ნიუ-იორკის მერად ბილ დე ბლაზიო აირჩია.
ჩვენ უნდა დავიპყროთ ადამიანთა გონება და დავარწმუნოთ ისინი, რომ პოლიტიკას შეუძლია რადიკალურად შეცვალოს მათი და მათი ნაცნობებისა და საყვარელი ადამიანების ცხოვრება. ამის შემდგომ მოგვეცემა შესაძლებლობა, შევქმნათ არმია, რომელიც ამ ხრწნის პროცესში ჩავარდნილი სისტემის საფუძვლებს შეარყევს.
More
Less
Experience
Years of experience: 31. Registered at ProZ.com: Jun 2017.