Einn sunndag í morgunglettum
Ég reis upp sunnudag úr draumi
með drunga yfir höfði þungu
og drakk einn góðan drykk í laumi,
með dreitli vætti þurra tungu.
Ég fálmaði í fataskápinn
og fann þar næstum hreina skyrtu,
þvoði hár og harðan skrápinn
og hengslaðist í dagsins birtu.
Reykjarkófið kvöldið áður
kæfði hug og spilagleði,
ég kveikti í rettu, horfði hrjáður
á heilbrigt barnið ljúfu geði...
leika sér við lausar dósir;
ég labba gegnum kjúklingsangan
og man með trega týndar rósir,
týnda gleði og matarlangan.
Sumt er það við sunnudaga
sem fær einsemd til að dafna,
því það er alltaf segin saga:
sunnudag ég er að kafna.
Dauðans einsemd er þó stærri
en það hljóð af borgarstéttum
er borgin sefur saklaus nærri
einn sunnudag í morgunglettum.
Í garði sá ég prúðan pabba
passa litla hnátu að róla,
og söngur ómar er ég labba
út hjá sunnudagaskóla.
Síðan gekk ég götu eina
og greindi í fjarska bjölluhljóminn
sem hringdi eins og ég vil meina
áður horfinn draumaljóminn.