A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.
And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.
What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much. | Адамдардың тыныштықты аңсап, оны таппауы дамыған елдерде - осы ғасырдың тақырыбы. Көліктердің даңғыры, ұялы телефондардың таусылмас шуы, автобустар мен пойыздардағы жарнама, тіпті бос кеңселердегі теледидарлардың ақырған дауысы - бітпейтін азап пен назарды бөлу. Адамзат өзін шумен және тыныштықты аңсаумен қажытуда, оның қайда табылатыны - ормандарда, мұхиттың ортасында немесе сабырлық пен концентрацияға арналған оңаша жерде болсын - маңызды емес. Осы туралы, әлемнен безіп кетуге тырысқан Ален Корбен, тарих профессоры, Сорбонадағы баспанасында отырып жазса, Эрлинг Кагге, норвегиялық саяхатшы, өзінің Антарктикадағы даланы еске ала отырып айтуда. Бірақ, Корбен мырза, өзінің "Тыныштық тарихы" атты кітабында, өткен ғасырдағы шудан асқан шу болмаған шығар дейді. Өйткені, бұрын, ішінде ауасы бар шина болмаған кезде, қала көшелерінде тасқа соғылған тағалар мен темір дөңгелектердің шу ғана болатын. Ұялы телефондарға өз еркімізбен үңілген заманға дейін, автобустар мен пойыздар әңгіменің шуына толы еді. Газет сатушылар өз тауарын үнсіз үйіп тастамайтын, керісінше бар дауысымен жарнамалайтын, шие, гүл және балық сататындар да солай шулайтын. Театрларда халық айқайлап, ысқыратын. Тіпті ауылды жерлерде ауыр жұмысын бітіргендер әнге басатын. Бүгін үнін де шығармайды. Алғашқы ғасырларда наразылық тудыратын шудың деңгейі емес, тыныштықтың орнын басатын, назарды бөлетін заттардың деңгейі өзгерді. Бұл жерде өзге парадокс пайда болады, өйткені - қалың орманда, тақыр далада, бос бөлмеде - тыныштық орнаған кезде қуанбаймыз, қайта тітіркенеміз. Үрей бойымызды алып, құлағымыз осы белгісіздіктен сақтайтын кез келген затты - жаған оттың сықырын, құстардың дауысын, не жапырақтардың сыбдырын - зейін қойып тыңдайды. Адамзат тыныштықты қалайды, бірақ оны бұндай көп мөлшерде қажет етпейді. |