Over the course of many years, without making any great fuss about it, the authorities in New York disabled most of the control buttons that once operated pedestrian-crossing lights in the city. Computerised timers, they had decided, almost always worked better. By 2004, fewer than 750 of 3,250 such buttons remained functional. The city government did not, however, take the disabled buttons away—beckoning countless fingers to futile pressing.
Initially, the buttons survived because of the cost of removing them. But it turned out that even inoperative buttons serve a purpose. Pedestrians who press a button are less likely to cross before the green man appears, says Tal Oron-Gilad of Ben-Gurion University of the Negev, in Israel. Having studied behaviour at crossings, she notes that people more readily obey a system which purports to heed their input.
Inoperative buttons produce placebo effects of this sort because people like an impression of control over systems they are using, says Eytan Adar, an expert on human-computer interaction at the University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar notes that his students commonly design software with a clickable “save” button that has no role other than to reassure those users who are unaware that their keystrokes are saved automatically anyway. Think of it, he says, as a touch of benevolent deception to counter the inherent coldness of the machine world.
That is one view. But, at road crossings at least, placebo buttons may also have a darker side. Ralf Risser, head of FACTUM, a Viennese institute that studies psychological factors in traffic systems, reckons that pedestrians’ awareness of their existence, and consequent resentment at the deception, now outweighs the benefits. | Во текот на повеќе години, властите во Њујорк ги исклучиле најголемиот дел од контролните копчиња кои некогаш ги управувале пешачките семафори во градот, без да прават многу врева околу тоа. Решиле дека компјутеризирани тајмери речиси секогаш работат подобро. До 2004, помалку од 750 од 3250 копчиња останале функционални. Градската власт, сепак, не ги отстранила исклучените копчиња – повикувајќи небројни прсти на залудно притискање. Првично, копчињата опстанале поради трошокот за нивното отстранување. Но, излегло дека дури и неоперативните копчиња послужиле за одредена цел. Постои помала веројатност дека пешаците кои ги притискаат копчњата ќе преминат пред да се појави зелениот човек, вели Тал Орон-Гилад од Бен-Гурион Универзитетот од Негев, Израел. При проучување на однесувањето на пешачките премини, таа забележува дека луѓето поспремно следат систем кој се чини дека го запазува нивниот придонес. Неоперативните копчиња предизвикуваат пласибо ефекти од овој тип бидејќи луѓето сакаат да се под импресија дека ги контролираат системите кои ги користат, вели Ејтан Адар, експерт за интеракција помеѓу луѓе и компјутери при Универзитетот во Мичиген, Ан Арбор. Др. Адар забележува дека неговите студенти често дизајнираат софтвери со кликнувачко „зачувај“ копче кое нема никаква друга улога освен да ги осигура корисниците кои се несвесни дека нивните отчукувања секако се зачувуваат автоматски. Сфатете го, вели, како мала добронамерна заблуда за да се спротистави на вродената рамнодушност кон светот на машините. Тоа еден поглед. Но, барем кај пешачките премини на патиштата, пласибо копчињата може да имаат и потемна страна. Ралф Рисер, водачот на ФАКТУМ, виенски институт што ги проучува психолошките фактори во сообраќајните системи, смета дека свесноста на пешаците за нивното постоење и последователната омраза кон заблудата, сега ги натежнува придобивките. |