Winters used to be cold in England. We, my parents especially, spent them watching the wrestling. The wrestling they watched on their black-and-white television sets on Saturday afternoons represented a brief intrusion of life and colour in their otherwise monochrome lives. Their work overalls were faded, the sofa cover—unchanged for years—was faded, their memories of the people they had been before coming to England were fading too. My parents, their whole generation, treadmilled away the best years of their lives toiling in factories for shoddy paypackets. A life of drudgery, of deformed spines, of chronic arthritis, of severed hands. They bit their lips and put up with the pain. They had no option but to. In their minds they tried to switch off—to ignore the slights of co-workers, not to bridle against the glib cackling of foremen, and, in the case of Indian women, not to fret when they were slapped about by their husbands. Put up with the pain, they told themselves, deal with the pain—the shooting pains up the arms, the corroded hip joints, the back seizures from leaning over sewing machines for too many years, the callused knuckles from handwashing clothes, the rheumy knees from scrubbing the kitchen floor with their husbands' used underpants.
When my parents sat down to watch the wrestling on Saturday afternoons, milky cardamon tea in hand, they wanted to be entertained, they wanted a laugh. But they also wanted the good guy, just for once, to triumph over the bad guy. They wanted the swaggering, braying bully to get his come-uppance. They prayed for the nice guy, lying there on the canvas, trapped in a double-finger interlock or clutching his kidneys in agony, not to submit. If only he could hold out just a bit longer, bear the pain, last the course. If only he did these things, chances were, wrestling being what it was, that he would triumph. It was only a qualified victory, however. You'd see the winner, exhausted, barely able to wave to the crowd. The triumph was mainly one of survival. | Dimrat ishin të ftohtë në Angli. Ne, prindërit e mi në veçanti, e kalonim dimrin duke parë ndeshjet e mundjes. Ndeshjet që shihnin në ata televizorët e tyre bardhë e zi të dielave pasdite sillnin një grimcë të shkurtër jete dhe ngjyrash në jetën e tyre njëngjyrëshe. Kominoshet i kishin të dala boje, mbulesa e divanit – që s’mbahej mend sa vite kishte pa u ndërruar – ishte e dalë boje, e kishin humbur ngjyrën edhe kujtimet që kishin për vetveten, cilët kishin qenë përpara se të vinin në Angli. Prindërit e mi, i gjithë brezi i tyre, i kishin tretur vitet më të mira të jetës së tyre duke u rropatur nëpër fabrika për dy para'. Një jetë sfilitjeje, kurrizesh të kërrusur, artriti kronik dhe duarsh të gjymtuara. Por ata kafshonin buzën dhe e duruan dhimbjen. Nuk kishin zgjidhje tjetër veç kësaj. Mundoheshin ta shkëpusnin fillin e mendjes—të silleshin sikur s’i kishin për gjë mospërfilljet e shokëve të punës, ulnin kokën kur dëgjonin të zgërdhirat tallëse të shefave dhe duhet të mos mendonin shumë kur gratë indiane zhdëpeshin në dru nga burrat të tyre. Duroje dhimbjen, i thoshin vetes, mposhte dhimbjen—dhimbjen therëse në krahë, në kupat e gjurit, krizat e shpinës nga kërrusja shumëvjeçare mbi makinat qepëse, duart plot me kallo nga larja e rrobave me dorë, gjunjët reumatikë nga larja e dyshemesë së kuzhinës me mbathjet e vjetra të burrit.
Kur prindërit e mi uleshin të shihnin mundjen të dielave pasdite, me çajin me kardamon e qumësht në dorë, donin të zbaviteshin, donin të qeshnin. Donin që i miri, vetëm një herë të vetme, ta mundte të keqin. Donin që ai kokorroçi që kapadaisej e ulërinte, të merrte një dru të mirë. I luteshin Zotit për të mirin të shtrirë në tapet, të zënë nën vete ose që shtrëngonte ijet në agoni, që ai të mos dorëzohej. Ah sikur të mbahej vetëm pak më shumë, ta duronte dhimbjen, ta zgjaste pak ndeshjen. Sikur të vepronte ashtu, kishte shanse që të fitonte sepse mundja e tillë ishte. Prapë se prapë ishte vetëm një fitore me kokën në torbë. E shikoje fituesin, të rraskapitur, që mezi ia bënte me dorë turmës. Fitorja ishte fitore për mbijetesë. |