Я б аддаў сваю правую руку за здольнасьць аднолькава жвава карыстацца абедзьвюма рукамі.



Калі дабярэцеся да разьвілкі на дарозе— ідзіце па ёй.



Вы можаце шмат чаго пабачыць, проста назіраючы.



Туды больш ніхто ня ходзіць: там занадта тлумна.



Я не магу думаць, калі я засяроджаны.



Будучыня ўжо ня тая...



Я не зьбіраюся набываць сваім дзецям энцыкляпэдыю—хай ходзяць у школу, як рабіў я.



Хоць мы і прайграем, мы някепска бавім час.



Палова хлусьні, якую пра мяне кажуць,—брахня!



Сёньня грошы ня вартыя і тры грошы.



Гэта як дэжа-вю—зноў і зноў...



Гульня ня скончана, пакуль яна ня скончана.



Спадарыня Ліндсэй: “Вы цудоўна выглядаеце!”
Ёгі Бэра: “Дзякуй! А вось Вы неяк не дацягваеце...”



Калі б сьвет быў ідэальны, яго б не было.

Я б сваю правую руку аддаў, толькі б стаць двурукім.

Як дайдзеш да развілкі - ідзі далей.

Калі пільна назіраць, можна многае ўбачыць.

Туды больш ніхто не заходзіць - там слішкам многа народу.

Я не магу сабрацца с думкамі, калі пра нешта разважаю.

Будучыня сёння - зусім не тое, што была раней.

Мае дзеці энцыклапедыстамі не будуць. Няхай, як я, у школу пешкі ходзяць.

Куды заблудзілі - не ведаем, але ідзем хутка.

Палова той брахні, што пра мяне кажуць, - хлусня.

Пятак сення і чырвонца не варты.

І зноў тое ж самае - ну проста якоесь дэжавю.

Нічога не страчана, пакуль не страчана ўсё!

Гаспадыня Ліндзай:" Вы выглядаеце на ўсе сто!". Йогі Бэрра: "Дзякуй, і вам меньш за 95 не даць".

Калі б свет быў бездакарны, нам не было б на што дакараць.

Я б аддаў сваю правую руку, каб аднолькава валодаць абодвумя.

Калi у тваiм жыццi надышлi перамены, прымi гэта.

Ты можаш заўважыць шмат, ўпрост назіраючы.

Ніхто больш ня ходзіць туды. Тамака надта шматлюдна.

Я не магу сканцэнтравацца калі думаю.

Будучыня ўжо ня тая, што была раней.

Я не збіраюся купляць сваім дзецям энцыкляпедыю. Няхай ходзяць у школу, як гэта рабіў я.

Мы згубіліся, але у нас яшчэ шмат часу наперадзе.

Палова з той ілжы, што яны пра мяне гавораць - няпраўда.

Жыццё зараз каштуе дорага.

Гэта падобна на дэжавю, усё паўтараецца ізноў.

Гэта ня скончана пакуль ня скончылася.

Місіс Ліндсэй: "Вы сапраўды маеце круты выгляд". Йогі Бера: " Дзякуй, але не магу тое ж сказаць пра вас".

Калі б свет быў дасканалы, яго б ня існавала.

- "Аддаў бы правую руку, каб валодаць абедзвюма."

- "Калі ты падыходзіш да скрыжавання дарог - бяры гэты крыж ды нясі яго."

- "Толькі гледзючы, можна заўважыць вялікае."

- "Ніхто больш туды не едзе, таму што ўсе ўжо там."

- "Не магу сканцантравацца калі думаю."

- "Будучыня больш не такая, якой намагалася быць."

- "Я не зьбіраюся пакупаць энцыклапедыю сваім дзецям. Няхай лепей ходзяць у школу, як калісьці рабіў і я."

- "Нягледзячы на тое, што мы патрапілі невядома куды - гэта было цудоўна."

- "Каля паловы той хлусьні, што аба мне гавораць - хлусьня."

- "Грош больш не варты зберагчы рубель."

- "Зноў адное і тое ж, як дэжа-вю."

- "Справа не скончана, пакуль яе не зрабілі да канца."

- Міссіс Ліндсэй: "Вы безумоўна добра выглядаеце." Йогі Бэрра: "Дзякуй, але ж вы так не выглядаеце."

- "Калі б мы дасягнулі ідэальнага сьвету, ідэал бы зьнік і не быў бы дасягнут."

Валодаю левай, і правай, і стаў амбідэкстарам я, магу ўсё зрабіць цяпер хутка і здзейснілась мара мая...

Выкарыстоўвай усе магутнасці, якія сустрэнеш на сваім шляху...

Адкрыеш цікавага шмат, уважліва толькі пагледай...

Калі маёй думцы там цесна-туды я больш не пайду...

І канцэнтрацыя патоне, калі лятаю ў думках я...

Кожны ўзрост мае сваю будучыню...

Жадаю для сваіх дзяцей сапраўднага жыцця, далёкага ад выдуманага свету...

Мне ёсць што ўспомніць у жыцці, і нават пройгрыш-гэта перамога...

Няхай малоцяць языкамі, на гэта толькі ўсміхнусь...

Усяму свой час...

Жыццё - як цыклічнае кола, усё паўтараецца зноў...

Пакуль жывеш-жыві...

Халодны ты, альбо гарачы, вясёлы ты, альбо круты, нічога гэта і не значыць-галоўнае, што ты жывы!

Калі б наш свет быў ідэальны, памерлі б ад нудоты мы...

- "Я б ахвяраў правую руку, каб зрабіцца абедзьверукім".

- "Убачыш развілку на дарозе– ідзі па ёй".

- "Можна многае ўбачыць, назіраючы".

- "Ніхто туды болей не йдзе. Там штурханіна".

- "Я не задумваюся, калі думаю".

- "Будучыня не тая, што ў мінуўшчыну".

- "Я дзецям энцыклапедыю не куплю. Няхай пехам да школы дабіраюцца, як я калісь".

- "Мы заблукалі, але не забавіліся".

- "Палова брахні, што пра мяне плявузгаюць, -- мана".

- "За пятак цяпер дзесяціцэнтавік не купіш".

- "І зноўку дэжа-вю, што я ў мяне дэжа-вю".

- "Да канца канец не настане".

- Пані Ліндсэй: "Вы так пасвяжэлі". Ёгі Берра: "Дзякуй, ты таксама не тухла".

- "Калі б існаваў ідэальны свет, яго б не існавала".

- “Каб аднолькава валодаць абедзвюма рукамі – я гатовы аддасці сваю правую руку”.

- “Калі падыдзеш да вілкі на дарозе, не губляйся - бяры яе”.

- “Можна дзейсна назіраць проста гледзячы”.

- “Ніхто туды больш не ходзіць. Занадта шмат народу”.

- “Калі думаю, не магу засяродзіцца”.

- “Будучыня ўжо не тая, што была раней”.

- “Я не збіраюся купляць сваім дзецям энцыклапедыю. Няхай да школы пешам паходзяць, як я ў свой час”.

- “Мы згубіліся, але даволі хутка рухаемся”.

- “Палова той хлусні, што пра мяне гавораць, - няпраўда”.

- “І пятак ужо дзясяткі не варты”.

- “І як дэжа-вю – ўсё адбываецца знова”.

- “Пакуль канец не наступіў, яно не скончыцца”.

- Спадарыня Ліндзі: “Вы безумоўна выглядаеце крута”. Йогі Берра: “Дзякуй, Вы таксама не ўсмятку”.

- “Калі б свет быў ідэальны, яго бы не было”.