Fillimi

Krejt përnjëherësh, vite më parë,
Nga djalosh u bëra burrë:
Befas jeta më zu' udhë!
Botën kisha para syve – Kështu
Ai bujk me kuajt rri në këmbë
Dirsur në çukën e të parës kodër,
Tokat lumore pas ka lënë
Luginës përfund rravguar,
Seç sheh një shpat për t’u pluguar
E topit cillestrën shkëmb’ i djerrë,
Pezull mbahet bubullima,
Mbi krye, zhveshur, maja sterrë,
Rri e pret.
—Në guxoftë, plugun t'ia vërë!

Fillimi

Në një çast, vite më parë,
Djaloshi që isha u bë burrë:
Papritur jeta ime filloi!
Pashë botën para syve të mi - Pra
Fermerin që pranë kalit të tij qëndron
Djersa i pikon nga rrudhat në ballë,
Pasi la tokën e lumenjëve
Të lëruar në luginën përtej,
Kërkon një bjeshkë për të pluguar,
Gur të ashpër të mprehë parmendën e tij,
Vetëtima pezull në ajër,
Dhe kreshta e zezë mbi të, e zhveshur,
Pret tashmë.
- Lëreni ta plugojë nëse guxon!

Zanafilla

Brenda veç një çasti, vite kan kalu,
Djaloshi brenda meje u ndje burrë,
Jeta ndër deje papritur u turr!
Botën para sysh shpaluar pashë- Ashtu
Si brazdëçelësi pranë kuajve qëndron
Djerësitur përballë tatëpjetës së parë,
Pas lë baltinat ku kalon,
të lëruara poshtë në lugajë,
Dhe zgjedh një rrëshqanë mali të lërojë,
Tokë djerrë që tehn' e plugut e shurdhon,
Bubullima endacake në ajër qëndron,
Dhe maja pisk e zezë mbi të, e zhveshur,
Përgjuese.
-Hajt pra, le ta lërojë atë rrëshqanë nëse guxon!

Fillesa

Vite më parë, sa hap e mbyll sytë,
Isha bërë burrë, ai djaloshi dikur:
Papritur nisi jeta!
Para sysh m'u faneps bota.
Kështu ai bujk pranë kuajve të tij qëndron
Djersitur mbi majën e kodrës së parë,
Tokën e lumenjve kish lënë pas ai
Në brazda fushës tatëpjetë mbarë.
Dhe sheh një shpat mali të punoj,
Shkëmb i shkretuar që pengon,
Një vetëtimë n’ajër lëshuar
E shkrepa e zezë që mbi kokë i qëndron,
Presin tani.
- Le t'a punoj ai, në guxon!

Fillimi!
Të gjitha në një moment, vite të shkuara
Ky djalë u bë burrë:
Papritur jeta ime filloi!
Pashë botën para meje. - ashtu
Ky bujk duke qëndruar pranë kuajve të tij
Djersitur në ballin e kodrave të para,
Pasi kishte lënë tokën e lumit
Rrudhosur në luginën poshtë,
Dhe sheh një bjeshkë për të lëruar
Shkëmbinj shterpë për të rrethuar pjesën e tij
Bubullima varur në ajër
Dhe maja e zezë sipër tij, e zhveshur,
Duke pritur
Lëreni atë t’a lërojë,nëse guxon!

Gjithë vitet që kam jetuar, i mblodha në një çast
shikoj djaloshin e vogël që është bërë burrë:
Jeta ime sapo kishte filluar.
pashë gjithë botën në sytë e mi- kështu
ai tokëpunuesi që qëndron pranë kuajve
njomur ballin ka nga djersa
ka lënë pas tokat buzë lumit
në luginën e punuar aty poshtë,
shikon sesi mund të plugojë faqet e malit
sesi mund t'i zbus majat e shkëmbinjve të thepisur,
një bubullimë ka mbetur pezull në ajër,
dhe një re e zezë mbi të, e zbuluar
po pret tani.
Le ta lëmë të plugojë nëse do të guxojë!

Si pa e ditur, vite me parë,
Nga çunak u bera burrë:
Krejt papritura nisa jetën
Bota u shtri përpara meje.
Bujku krah kalit qendron,
I djersitur rrëz kodres së parë,
I rrudhur ballë lugines pushon.
Nje ane mali duhet të plugoj.
Zalli shterp ja zbeh shikimin,
Bubullimat mbushin ajrin
Kresht e errët, e shkret mbi të,
Po e pret.
Le te plugoj nëse guxon!