A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.
And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.
What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much. | Një motiv i epokës, të paktën në shtetet e zhvilluara është se njerëzit dëshirojnë qetësi por nuk mund ta gjejnë atë. Zhurma e trafikut, tingujt e vazhdueshëm të telefonave, njoftimet dixhitale në autobusa dhe trena, televizorë që janë të ndezur në zyra boshe janë një shpërqendrim dhe harxhojnë shumë bateri. Rraca njerëzore është e lodhur nga zhurmat dhe dëshiron të kundërtën e saj, qoftë në malet e egra, në oqeanin e gjerë ose në ndonjë strehë dedikuar qetësisë dhe përqendrimit. Alain Corbin, një profesor i historisë, shkruan nga streha e refugjatit në Sorbonne dhe Erling Kagge, një eksplorues norvegjez, nga kujtimet e tij të mbeturinave të Antarktidës, ku të dy janë përpjekur të arratisen. E megjithatë, siç thekson z. Corbin në "Një histori qetësie", ndoshta nuk ka më shumë zhurmë sesa ka pasur në të kaluarën. Përpara gomave pneumatike, rrugët e qytetit ishin plot me tingujt shurdhues të rrotave metalike dhe zhurmat e patkonjve nëpër gur. Përpara izolimit vullnetar të telefonave celular, individët përfshishehin në biseda në trena dhe autobusa. Shitësit e gazetave nuk i linin mallrat e tyre në një vend pa i reklamuar, por i reklamonin ato në me zë të lartë, ashtu si edhe shitësit e qershive, violetave dhe skumbrave të freskëta. Teatri dhe opera ishin një kaos i të bërtiturave nga qejfi dhe zënkave. Madje edhe në fshat, fshatarët këndonin ndërkohë që punonin. Ata nuk këndojnë më tani. Ajo që ka ndryshuar nuk është niveli i zhurmës, për të cilën në shekujt e mëparshëm njerëzit gjithashtu ankoheshin, por niveli i shpërqendrimit, i cili zë hapësirën që qetësia mund të pushtonte. Ekziston një paradoks tjetër, sepse kur qetesia mbizotëron - në thellësitë e një pylli me pisha, në një shkretëtirë të zhveshur, në një dhomë të lënë bosh papritur - shpesh dëshmon një shqetësim më shumë sesa mirëseardhje. Njerëzit i kap tmerri; veshi instinktivisht kap çdo gjë, qoftë një fërshëllimë zjarri, cicërimë zogjsh aposhushurimë e gjetheve, që do ta shpëtojë nga kjo zbrazëti e panjohur. Njerëzit duan heshtje, por jo aq shumë. |