პატარაზე გაუღეს თუ არა კარი, ევროპა თავქუდმოგლეჯილი შემოვარდა წინა აზიაში: მოკლე კაბებით, ვიწრო შარვლებით, მოკასინებით, შეკრეჭილი და სტაფილოსფრად შეღებილი თმებით, წვრილი ქუსლებით, მცირეგაბარიტიანი ავეჯით, მაგნიტოფონებით, ლუი ამსტრონგებითა და ჩაო-ჩაო ბამბინოებით. მე კი „მოპრმა" რომ მამაჩემს ოცდარვა წელს არტელ „ანტიბურჟუის" მიერ გამოშვებული პატეფონი აჩუქა, ისევ ის მიდგას სახლში. კარგია მერე ეს?
ევროპაში ნამყოფი ჩემი მეგობრები დილით თურქული ყავითა და OC-ის მარკის კონიაკებით საუზმობენ. მე კი ისევ მურაბიანი ჩაითა და ცეკავშირის ყველით ვსაუზმობ.
ჩემი ამხანაგები ისეთი ვიწრო შარვლებით დადიან, ორი კაცი ეხმარებათ გაძრობაში. მე კი, ქამარს რომ შევიხსნი, მისით მძვრება. კარგია მერე ეს? რა თქმა უნდა, ცუდია, მაგრამ იმედი მაქვს, ამ მოთხრობის შემდეგ გამოვსწორდები, რადგან ყველა ლიტერატურულ ნაწარმოებს გარკვეული აღმზრდელობითი დანიშნულება აქვს თვით ავტორისთვისაც.
ვიოლა კავშირგაბმულობის სახლის წინ შემხვდა. ამათვალიერ-ჩამათვალიერა, ქალს რომ კაცი შეეცოდება, ისე გამიღიმა და მკითხა:
– დღეს საღამოს თავისუფალი ხარ?
– კი, რა იყო?
– გამოიცვალე, აბა, ეგ ტომარა, წვერი გაიპარსე და მოდი ჩემთან.
– რაშია საქმე?
– პატარა სვეტსკი ვახშამი მაქვს!
– ვინ იქნება?
– ერთად ვიმოგზაურეთ ევროპის გარშემო. მოკლედ, მოხვალ და ნახავ.
– კარგი, ბატონო!
– არ დამიწყო ახლა ქართული ნომრები, კაცს რომ დილას დაპატიჟებ და ღამის ორ საათზე მოგადგება ძმაკაცებით. საღამოს რვა საათზე ზუსტად!
– ჩვენი დროით?
– ჩვენი დროით!
– კი, ბატონო!
– აბა, ჩაო!
– რაო?
– ნახვამდის!
– ნახვამდის!
იგი წავიდა წელის ირიბი რხევით და იქვე კედელზე აყუდებული ვიღაც მუტრუკის ღმუილი და მკერდზე მჯიღის ბრახუნი დაიმსახურა.
კაცი რომ ვახშამზე დაგპატიჟებს და გამაძღარი ესტუმრები, ამაზე დიდი სიბრიყვე და სისულელე ქვეყნად წარმოუდგენელია. მართალია, არც მთლად წაქცევაზე მისვლა ვარგა, მაგრამ კარგა გვარიანად მოშიებული კი უნდა იყო. ამ ტრადიციით აღზრდილი მივადექი ვიოლას ბინას ზუსტად საღამოს 8 საათზე. ვიოლას მისაღებ ოთახში, სკანდინავიის ქვეყნების მცირე გამონაკლისის გარდა, სამხრეთ-დასავლეთ ევროპა სუფევდა.
– თენგიზ, აცეკვე! ხომ ხედავ, ბიჭები არ გვყოფნის, – მისვლისთანავე შემომაჩეჩა ვიოლამ თავისი მეგობარი და ჩვენ საოცრად მინორული ბლიუზის ტაქტზე შუა ოთახში შევცურდით. იგი ცეკვავდა ნაზად და თვალს არ მაცილებდა, მე ვცეკვავდი უხეშად და თვალს ვარიდებდი. მას ფრანგული სუნამოს „შანელის" სურნელი ასდიოდა, მე – საავიაციო ბენზინისა.
– თქვენ რა გქვიათ? მკითხა მან და ფილტრიანი სიგარეტის იისფერი კვამლი შემომაბოლა.
– მე თენგიზი, თქვენ? – ვკითხე და პრიმის შავი კვამლი მივაფუტუნე.
– მე – თათია. თქვენ ევროპაში ხართ ნამყოფი?
– არა. თქვენ?
– ო, მე გარშემო.
– რატომ, შიგნით არ გიშვებდნენ?
– ასტრაუმნო! – გამიღიმა მან, საჩვენებელი თითი ცხვირზე დამაჭირა, – ზრრრრ... – დარეკა და გადაიკისკისა.
…….. | Как только немного приоткрыли дверь, Европа ворвалась в Переднюю Азию с короткими платьями, узкими брюками, мокасинами, стрижками с выкрашенными в морковный цвет волосами, тонкими каблуками, малогабаритной мебелью, магнитофонами, Луи Амстронгом и «Чао-чао Бамбино». А у меня до сих пор дома стоит выпущенный артелью «Антибуржуй» патефон, подаренный отцу МОПР-ом в двадцать восьмом году. Хорошо ли это? Побывавшие в Европе мои друзья завтракают по утрам турецким кофе с коньяком марки «ОС». А у меня на завтрак чай с вареньем и сыр из Центросоюза. Мои друзья носят такие узкие брюки, что два человека нужно, чтобы стащить их. А я, как только приспускаю ремень, брюки сразу падают. Хорошо ли это? Естественно, плохо, но надеюсь, после этого рассказа я исправлюсь, так как все литературные произведения имеют определённое воспитательное значение и для самого автора. Виола встретилась мне перед Домом связи. Осмотрела меня сверху вниз, улыбнулась мне улыбкой женщины, которой жаль мужика, и сказала: - Ты свободен сегодня вечером? -Да, а что, - Смени этот мешок, побрейся и приходи ко мне. - В чём дело? - У меня будет небольшой светский ужин! - Кто будет? - Мы вместе путешествовали вокруг Европы. Короче, придешь и увидишь. - Хорошо! - Но, без грузинских штучек, когда пригласишь человека утром, а он заявится в два часа ночи с дружками. Вечером, точно в восемь! - По местному времени? - По местному! - Хорошо! - Чао! - Что? - До свидания! - До свидания! Она удалилась, покачивая бёдрами, заслужив стон и удары в грудь какого-то подпирающего стену верзилы. Нет большей глупости, чем заявиться сытым на званный ужин. Правда не стоит и с ног валиться с голоду, но основательно проголодавшимся быть следует. Воспитанный в такой традиции, точно в 8 часов вечера я заявился в квартиру к Виоле. В гостиной Виолы за исключением скандинавского меньшинства царила Юго-Западная Европа. - Тенгиз, пригласи на танец! Видишь мужчин не хватает, - и сразу по приходу Виола всучила мне свою подругу, и мы в такт чрезвычайно минорного блюза вплыли в середину комнаты. Она танцевала нежно, не спуская с меня глаз. Я танцевал грубо, пряча глаза. Она благоухала французскими духами «Шанель», я – авиационным бензином. - Как вас зовут? - спросила она и выпустила в меня фиолетовое облачко сигареты с фильтром. - Меня Тенгиз, а вас? – спросил я, дыхнув на неё чёрным дымом Примы. - Меня – Татия. Вы бывали в Европе? - Нет, а вы? - О, я вокруг. -Почему, а внутрь вас не пустили? - Остроумно! – и улыбнувшись, указательным пальчиком прижала мне нос – дзиннннь…- позвонила и схохотнула.
|