Kiedyś gry komputerowe stanowiły jednolitą całość. W 1993 roku nie znaliśmy jeszcze nawet terminu „casual game”, nie mówiąc już o tym, że strzelanka pierwszoosobowa (wtedy będąca gatunkiem bez nazwy) mogła zyskać miano pozycji „hardkorowej”. Byli tacy, którzy grali w gry komputerowe i tacy, którzy w nie nie grali. Tacy, którzy wsiąknęli w golfa lub Harpoon, pasjansa czy przygodówki — to oni byli „hardkorowymi” graczami, w tym sensie, że gra w wybrane tytuły pochłaniała ich całkowicie.

Ten ekosystem naruszyło pojawienie się na rynku masowym gry Myst i napędu CD-ROM. Robyn Miller zaznacza, że Myst opracowano z myślą o osobach dotychczas nie grających. To był sukces. Wydawnictwa dla entuzjastów, takie jak Computer Gaming World, nie były już w stanie wyznaczać trendów w branży — gry kupowały miliony osób, które nie czytały tego typu czasopism. Była to zupełnie nowa odmiana graczy. W takiej sytuacji cóż bardziej oczywistego, jak zgotowanie przepisu o nazwie „my i oni”? Prawdę mówiąc, taka właśnie była rzeczywistość.

Wspaniała historia Myst jest taka, że po wypuszczeniu tej gry „hardkorowa” prasa i gracze zbombardowali ją krytyką. Wyparli się jej. Nazwali ją „pokazem slajdów”. Skomplikowaną, bezsensowną łamigłówką o ładnej grafice i niewielkiej głębi. „Krytycy oraz hardkorowi gracze na całym świecie ogłosili ją pokazem slajdów o słabej grywalności”, stwierdził Michael Wolf z PC Gamer w 2001 roku. W tym samym roku dziennikarz z Maximum PC wspominał Myst jako „nużące łamanie kodów i chaotyczne łączenie kabelków”, widząc w dopiero co wypuszczonym remake'u realMYST „przypomnienie powodów, dla których prasa pożarła oryginał po jego premierze”.