Bilgisayar oyunları bir zamanlar aynı çatı altında bulunuyordu. Birinci şahıs nişancı oyunlarının (daha sonra isimsiz bir tür oldu) “sert oyun” olarak değerlendirilmesi fikrini bir yana bırakın, 1993 yılında “gelişigüzel oyun” terimine bile sahip değildik. Bilgisayar oyunu oynayanlar ve oynamayanlar vardı. İnsanlar Golf, Harpoon, Hearts veya metin macerası oyunlarını alışkanlık haline getirmişti ve bu kişiler seçtikleri alanda takıntılı bir şekilde oynadıkları için “tutucu” oyunculardı.

Myst ve CD-ROM nihayet piyasaya çıktığında bu ekosistem bozuldu. Robyn Miller’ın da belirttiği gibi Myst, oyun oynamayan kişilerin ilgisini çekmek üzere tasarlanmıştı. Ve bunu başardı da. Computer Gaming World gibi oyun tutkunlarına yönelik dergiler artık sektörün yönünü belirleyemiyordu: bu dergileri okumadığı halde oyun satın alan milyonlarca insan vardı. Tamamen yeni bir oyuncu türü ortaya çıkmıştı. Böyle bir durumda biz ve onlar şeklinde bir model oluşturmaktan daha doğal ne olabilirdi ki? Çok gerçekçi bir şekilde, zaten doğruydu da.

Myst’in harika anlatım tarzı, oyun piyasaya çıktığında “tutucu” oyun basını ve oyuncu tabanı tarafından acımasızca eleştirildi. Hiçbiri oyunu sahiplenmedi. Slayt gösterisi olarak nitelendirdiler. Bulmacalar anlaşılması güç ve aptalca, grafiklerse iyi ancak derinliği yetersiz bulundu. 2001 yılında PC Gamer dergisinden Michael Wolf, “Eleştirmenler ve tutucu oyuncular, dünyanın her yerinde bu oyunu çok az gerçek oyun etkileşimine sahip bir slayt gösterisi olarak eleştirdiler” şeklinde değerlendirmede bulunmuştu. Aynı yıl Maximum PC dergisinden bir köşe yazarı Myst’i “sıkıcı şifre çözümleme ve anahtar açma/kapatma karmaşası” olarak değerlendirmiş ve ardından yeni sürüm realMYST’i “orijinali piyasaya çıktığında basının neden bu kadar ağır bir şekilde üzerine gittiğinin manidar bir hatırlatıcısı” olarak görmüştür.